Er waren veel afzeggingen, men was in een ander land, een ander continent, men vierde een verjaardag, begroef een oude oom, men moedigde aan of was stand-by; soms gaat soesah voor SOUZA.
Met zijn zevenen aten we Roberts verse notenkoek bij de koffie en bespraken belangrijke zaken, van referendum tot Kunststof.
We gingen aan het werk, allemaal in anderhalf en-suite-lokaal. Waarom zouden we in 3 lokalen rond rammelen? Marion bekeek ieders werk en bevroeg de aanwezigen over hun vorderingen op sprookgebied. Zelf is ze door haar mantelzorgen nog niet aan uitvoering van de opdracht toegekomen. (Het gaat best goed met de nieuwe knie van Koos, maar hij kan nog niet veel). Veel was er nog niet te zien: Mia, Karin en Gerard hadden ander werk bij zich en Ineke, Robert en Krijnie waren nauwelijks verder dan de onderlaag. Ineke moest er zelfs nog van overtuigd worden dat haar onderlaag echt geen mislukking was. Krijnie had 3 a 4 ondertekeningen in verdunde O.I.inkt uitgepoetst en wist pas na het bezoek aan de Jeroen Bosch tentoonstelling, afgelopen woensdag, hoe het moest. Zij en Mia zijn wel enthousiaste pleitbezorgers van die onderschildering in verdunde O.I.inkt.
Marion vertrok weer, hopelijk met goede ideeën naar meer tijd om er iets mee te doen. De anderen werkten rustig door.
Krijnie’s uiensoep ging schoon op en al napratend verdwenen ook de geroosterde broodblokjes nog. Buiten loeide een bladblazer.
Weer aan ’t werk. Mia maakte onderlagen. Ineke bewerkte de ‘roze brei’. Bij Krijnie kwamen 2 akelige stiefzusters tevoorschijn, bij Gerard een windmolen. Karin’s meisje kreeg meer plasticiteit. Robert’s mooie jongeman kroop uit de zwarte schaduwen.
Theepauze met Indische cake, een onschadelijke traktatie van iemand wiens gewichtscurve een fraaie stuiterbeweging laat zien.
Nog ff hard doorwerken tot na vieren. Het beviel heel goed, zo’n SOUZAdag in petit comité.
